بیماری التهابی لگن (PID): علل، علائم و گزینه‌های درمانی برای عفونت دستگاه تناسلی زنان

بیماری التهابی لگن (PID) یک عفونت شدید دستگاه تناسلی زنان است که میلیون ها زن را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد.

در صورت عدم درمان، می تواند منجر به درد مزمن لگن، ناباروری و سایر عوارض شود.

در این مطلب علل، علائم و گزینه های درمانی بیماری التهابی لگن را مورد بحث قرار می دهد.

بیماری التهابی لگن (PID) چیست؟

بیماری التهابی لگن (PID) عفونتی است که بر دستگاه تناسلی زنان تأثیر می گذارد و رحم، تخمدان ها و لوله های فالوپ را در بر می گیرد.

معمولاً در اثر عفونت های مقاربتی (STIs) مانند کلامیدیا و سوزاک ایجاد می شود.

این وضعیت را می توان به عوامل مختلفی از جمله واژینوز باکتریایی، اندومتریوز و جراحی های قبلی لگن نسبت داد.

PID، یک بیماری با عواقب شدید مانند درد مزمن لگن، ناباروری، و حاملگی خارج از رحم، نیاز به توجه فوری برای جلوگیری از عوارض طولانی مدت دارد.

بنابراین، شناسایی نشانه های آن و دریافت درمان به موقع بسیار مهم است.

علل PID

علت اصلی PID عفونت های مقاربتی (STIs)، به ویژه کلامیدیا و سوزاک است.

این عفونت ها می توانند باعث التهاب و زخم در اندام های تناسلی شوند که منجر به PID می شود.

علاوه بر دلایل ذکر شده در بالا، عوامل دیگری نیز ممکن است در ایجاد PID نقش داشته باشند:

واژینوز باکتریایی: یک عفونت باکتریایی شایع واژن است که می تواند به رحم و لوله های فالوپ گسترش یابد و باعث PID شود.

آندومتریوز: یک وضعیت پزشکی که در آن بافت آندومتر، که معمولاً رحم را می پوشاند، خارج از محل معمول خود رشد می کند و باعث تحریک و آسیب به اندام های تولید مثل می شود.

جراحی های قبلی لگن: جراحی هایی مانند هیسترکتومی یا سقط جنین می تواند خطر ابتلا به PID را افزایش دهد.

علائم PID

علائم PID می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد.

با این حال، برخی از علائم رایج PID عبارتند از:

-دوره های قاعدگی دردناک و سنگین

-ادرار دردناک و مقاربت

-ترشحات غیر طبیعی واژن

-تب، حالت تهوع و استفراغ

PID در صورت عدم درمان می تواند منجر به درد مزمن لگن، ناباروری و سایر عوارض شود.

علاوه بر این، علائم مزمن PID می تواند خفیف یا وجود نداشته باشد، که تشخیص آنها را دشوار می کند.

بنابراین، در صورت مشاهده هر یک از علائم فوق ضروری است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.

گزینه های درمانی برای PID

وقتی صحبت از درمان PID می شود، گزینه های مختلفی وجود دارد که از دارو تا جراحی را شامل می شود.

دوره درمان بسته به شدت عفونت و علت اصلی بیماری ممکن است متفاوت باشد.

در اینجا گزینه های مختلف درمانی موجود برای PID وجود دارد:

آنتی بیوتیک ها

درمان اولیه برای PID آنتی بیوتیک است.

آنتی بیوتیک ها با از بین بردن باکتری های عامل عفونت عمل می کنند.

تکمیل دوره آنتی بیوتیک همانطور که پزشک تجویز می کند برای اطمینان از ریشه کن شدن کامل بیماری حیاتی است.

عدم تکمیل دوره کامل آنتی بیوتیک می تواند منجر به عود عفونت و ایجاد مقاومت آنتی بیوتیکی شود.

آنتی بیوتیک های وسیع الطیف اغلب برای پوشش طیف وسیعی از پاتوژن های احتمالی، از جمله مواردی که باعث سوزاک، کلامیدیا، استرپتوکوک ها و سایر باکتری

های گرم منفی می شوند، تجویز می شوند.

قرص افلوکساسین (FLOXIN) را می توان به تنهایی برای درمان PID استفاده کرد.

داروهای تسکین درد: برای کاهش درد ناشی از PID، ممکن است داروهای مسکن بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا استامینوفن تجویز شود.

این داروها می توانند به کاهش التهاب و تسکین درد کمک کنند.

بستری شدن در بیمارستان

در موارد شدید PID ممکن است نیاز به بستری شدن باشد.

در صورتی که وضعیت بیمار پس از دوره اولیه آنتی بیوتیک بهبود نیابد یا عوارضی مانند آبسه یا پارگی لوله فالوپ وجود داشته باشد، بستری شدن در بیمارستان توصیه می شود.

بیمار آنتی بیوتیک های داخل وریدی (IV) و داروهای مسکن را در بیمارستان دریافت می کند.

جراحی

زنان مبتلا به HIV یا کسانی که در معرض خطر بالای عوارض هستند ممکن است به درمان تهاجمی تری از جمله مداخله جراحی نیاز داشته باشند.

جراحی آخرین گزینه درمانی برای PID است.

معمولاً اگر آبسه نیاز به تخلیه داشته باشد یا عفونت به سایر قسمت های دستگاه تناسلی سرایت کرده باشد، توصیه می شود.

جراحی ممکن است شامل برداشتن بافت های عفونی یا تخلیه آبسه باشد.

شرکای جنسی افراد مبتلا به PID در صورتی که اخیراً تماس جنسی داشته اند برای جلوگیری از عفونت مجدد باید معاینه و درمان شوند.

عوارض احتمالی PID شامل آبسه، درد مزمن لگن، حاملگی خارج از رحم و ناباروری است.

برای جلوگیری از این عوارض، جستجوی زودهنگام درمان و پیگیری دقیق دوره تجویز شده ضروری است.

علاوه بر این، انجام اقدامات جنسی ایمن و انجام معاینات منظم زنان و زایمان می تواند در وهله اول از ایجاد PID جلوگیری کند.

پیشگیری از PID

بیماری التهابی لگن (PID) یک عفونت جدی است که می تواند عواقب طولانی مدت قابل توجهی برای سلامت باروری زنان داشته باشد.

خوشبختانه می توان اقداماتی را برای جلوگیری از وقوع PID انجام داد.

اقدامات جنسی ایمن و آزمایش STD

برای به حداقل رساندن خطر ابتلا به PID، انجام اقدامات جنسی ایمن ضروری است.

کاندوم در حین رابطه جنسی می تواند

به طور قابل توجهی خطر ابتلا به عفونت های مقاربتی (STIs) را که می تواند منجر به PID شود، کاهش دهد.

همچنین مهم است که به طور منظم آزمایش STD انجام دهید و مطمئن شوید که شرکای جنسی نیز قبل از انجام فعالیت جنسی آزمایش شده اند.

معاینات منظم زنان

معاینات منظم زنان می تواند به تشخیص مشکلات احتمالی قبل از تبدیل شدن به شرایط شدیدتر کمک کند.

در طول این ملاقات ها، پزشکان می توانند معاینات معمول لگن را انجام دهند و علائم عفونت یا التهاب را بررسی کنند.

عادات بهداشتی سالم

عادات بهداشتی خوب همچنین می تواند به جلوگیری از بروز PID کمک کند.

به عنوان مثال، زنان باید همیشه پس از استفاده از حمام از جلو به عقب دستمال بکشند تا از انتقال باکتری از مقعد به واژن جلوگیری کنند.

علاوه بر این، افراد باید از استفاده از دوش‌ها خودداری کنند، زیرا این دوش‌ها می‌توانند تعادل طبیعی باکتریایی در ناحیه واژن را بر هم بزنند که ممکن است منجر

به عفونت شود.

چگونه PID تشخیص داده می شود؟

A. PID (بیماری التهابی لگن) از طریق شرح حال پزشکی، معاینه فیزیکی و آزمایشات آزمایشگاهی تشخیص داده می شود.

هیچ آزمایشی نمی تواند PID را تشخیص دهد، اما پزشک شما علائم خاصی مانند درد شکم، ترشحات غیر طبیعی واژن، تب و مقاربت دردناک را بررسی می کند.

علاوه بر این، در طول یک معاینه پزشکی، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی به دنبال ناراحتی در ناحیه لگن، ترشح غیر معمول و حساسیت در هنگام حرکت دهانه

رحم می شود.

برای تأیید تشخیص، پزشک ممکن است معاینات آزمایشگاهی خاصی مانند آزمایش ادرار، آزمایش خون یا سونوگرافی لگن را برای از بین بردن سایر منابع بالقوه علائم شما تجویز کند.

آنها همچنین ممکن است معاینه لگنی را انجام دهند و نمونه هایی از دهانه رحم و واژن شما جمع آوری کنند تا وجود عفونت های مقاربتی (STIs) و باکتری هایی

را که معمولاً باعث PID می شوند، مانند کلامیدیا و سوزاک، آزمایش کنند.

علاوه بر این، فرض کنید شواهدی از آبسه لگن وجود دارد، ممکن است پزشک برای تشخیص دقیق سونوگرافی لگن، توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری

رزونانس مغناطیسی (MRI) را توصیه کند.